J
Jose
Guest
There will be a live webcast of the Moz-gig in Amsterdam next Monday.
www.heinekenmusichall.nl
www.heinekenmusichall.nl
J
Jim moir
Guest
Fantastic!
J
Johan de Witt
Guest
An extra reason for the Dutch audience to show some enthusiasm for a change!
Amsterdam Aftershow party
Amsterdam Aftershow party
Z
Zsa Zsa Gabor, what's my life for ?
Guest
> An extra reason for the Dutch audience to show some enthusiasm for a
> change!
oh I am sure they will. Check Volkskrant of today. Things have changed for Moz in the Netherlands. Not that you need Volkskrant for that to realise or tell, but still....
> change!
oh I am sure they will. Check Volkskrant of today. Things have changed for Moz in the Netherlands. Not that you need Volkskrant for that to realise or tell, but still....
J
Jose
Guest
What's in Volkskrant today?
Tell me more, tell me more!
Should I buy one?
Tell me more, tell me more!
Should I buy one?
O
Oh Dead Air
Guest
This is in De Volkskrant
VREEMDE GLADIOOL
Morrissey bewonderen was lang verdacht
Het optreden van Morrissey, maandag in Amsterdam, mag dan uitverkocht zijn, lange tijd moest Nederland niets hebben van de zanger van The Smiths. Door GIJSBERT KAMER
Er waren twee goede redenen om op 21 april 1984, de zaterdag voor Pasen, naar de Meervaart in Amsterdam-Osdorp af te reizen. Op het door het toen hippe muziektijdschrift Vinyl georganiseerde evenement Night of the Action waren twee Nederlandse debuten te beleven van bands waarvan het nodige verwacht kon worden. Allereerst was daar Nick Cave die moest bewijzen ook met zijn nieuwe band The Cavemen zijn mannetje te kunnen staan.
Maar Cave - ach, het was een aardig voorprogramma voor The Smiths, die gitaarband uit Manchester waarover de Britse muziekbladen, New Musical Express (NME) voorop, maar niet uitgeschreven raakten. Hun titelloze debuutalbum was net uit - en in Nederland zuinigjes ontvangen. Een paar weken na het optreden in de Meervaart zou hun vierde single Heaven Knows I'm Miserable Now verschijnen. Die mocht dan wel een lyrische Frits Spits tot grote promotor rekenen, maar verder moest men in Nederland niet veel van die Smiths hebben, vooral niet van die aanstellerig jodelende zanger met een bos gladiolen in zijn kontzak.
Het was immers 1984, de hoogtijdagen van de new wave. Sombere doemmuziek van Joy Division had toen wel zijn beste tijd gehad, het zwaar aangezette pathos van U2 en Simple Minds rukte op. Met als tegengas de overal opduikende garagebands uit vooral de Verenigde Staten.
De duivelse rock 'n' roll van The Cramps, Gun Club en ja, The Birthday Party: dát was hip. En voor wie dat te veel een herhaling van zetten uit de jaren zestig leek, was er altijd nog de vernieuwende elektronische dansmuziek van Cabaret Voltaire en New Order.
Prince moest zijn Purple Rain nog uitbrengen, hiphop bleef vooral in New York. En house, daar zouden we nog een kleine drie jaar op moeten wachten.
Een band als The Smiths, die in de klassieke rockbezetting speelde, maar dankzij die merkwaardige hoge vlakke zang van Morrissey een ongehoord geluid voortbracht, viel overal buiten. Ook in de Meervaart werd er door een deel van het publiek nogal lacherig over gedaan.
Waar in eigen land The Smiths zo ongeveer alle populariteitspolss won en de media zich haastten de klasse van de band met de Beatles te vergelijken, stelden de smaakmakers hier andere prioriteiten.
De recensies, vooral vol lof over Nick Cave, spraken over 'toon- en lusteloze vocalen van Morrissey' (NRC), Het Parool vond het 'eerlijk is eerlijk niet slecht' en ook op Trouw maakten The Smiths 'niet bijster veel indruk'. De Volkskrant, die daags na de show wel uitpakte met een interview met Morrissey, moest in elk geval toegeven dat 'de goede live reputatie' van de groep bevestigd werd.
Het was ook niet zo'n heel geweldige show in de Meervaart, daarvoor klonk Morrissey te weinig stemvast, maar het gaf je toen al het gevoel bij iets heel bijzonders te zijn geweest. The Smiths was zo'n band die je voor iedere single naar de platenzaak deed rennen (elke drie maanden was het raak), om gierend van het lachen de teksten uit te pluizen. Alleen de titels al: William, It Was Really Nothing, This Charming Man, Girlfriend In A Coma.
En natuurlijk dat machtige altijd twinkelende gitaarspel van Johnny Marr. Híj werd hier in Nederland ook het meest bewonderd. Die enkele keer dat je iets juichends over The Smiths hoorde of las, betrof het altijd zijn gitaarspel. Morrissey bewonderen was lang verdacht.
De elpees van The Smiths werden weliswaar steeds welwillender besproken, maar van hun inmiddels als meesterwerk beschouwde The Queen Is Dead (1986) ontbrak in de jaarlijstjes van de critici elk spoor.
The Smiths bleven ook maar weg uit Nederland. Tot 1987, toen ze een aanbod voor Pinkpop accepteerden. Ze kwamen uiteindelijk niet, het gerucht ging dat de overtuigd vegetarische Morrissey geen hamburgers op het terrein duldde. In werkelijkheid was de band al uit elkaar. Hun laatste show dateerde van februari 1987.
De solo-loopbaan van Morrissey duurt al een kleine twintig jaar, en naast een steeds groter wordend publiek heeft hij ook de critici hier voor zich gewonnen, lijkt het. Van de twee shows die hij in Nederland gaf, was de eerste, mei 1991 in het Utrechtse Vredenburg, de beste. In oktober 1999 in het Tilburgse 013 was het weerzien een grote teleurstelling. Morrissey straalde noch overtuiging noch plezier uit.
Lang zou hij ook niks meer laten horen, maar twee jaar geleden was daar ineens een sterk album, You Are The Quarry, gevolgd door een stel ijzersterke Britse concerten.
Morrissey zit goed in zijn vel, zo bleek ook vorige maand in Austin, Texas, waar hij zijn nieuwe album Ringleader Of The Tormentors presenteerde. Het woord komt niet in zijn vocabulaire voor, maar hij leek gelukkig. Live op het podium zingt hij krachtiger en met meer flair dan ooit. Het Smiths-nummer Still Ill klonk veel beter dan 22 jaar geleden in de Meervaart. En het nieuwe materiaal voldoet aan de verwachting: ook deze Morrisseyplaat is bij vlagen prachtig, maar zelfs het beste nummer is nog altijd minder goed dan het minste liedje dat hij met The Smiths opnam.
Dat werk zal hij nooit meer evenaren. Morrissey weet dat, maar lijkt er eindelijk vrede mee te hebben. Hij ontwijkt het Smiths-repertoire niet meer, en zal ook in Amsterdam de gebruikelijke vier Smiths-nummers in zijn set opnemen.
In de uitverkochte Heineken Music Hall zijn maandag meer mensen dan er opgeteld bij zijn drie vorige Nederlandse optredens waren, en ook in Nederland verkoopt hij meer platen dan ooit tevoren.
Los van zijn eigen kwaliteiten - hij ís beter in vorm dan tien jaar geleden - komt dat ook door al die talloze bands en artiesten die de afgelopen jaren hem en vooral The Smiths als hun grote inspirator hebben genoemd. Van Jeff Buckley en Oasis in 1994 tot aan de Magic Numbers en Arctic Monkeys nu, gold Morrissey als ongenaakbaar. Dat roept iedere keer weer interesse op bij een nieuwe generatie popliefhebbers, die zo op het spoor komen van platen als Meat is Murder en The Queen is Dead. Voor velen zal het concert van maandag een inhaalslag zijjn, maar het nieuwe werk van Morrissey is goed genoeg om de avond op louter nostalgie te doen drijven.
Op Ringleader Of The Tormentor klinkt Morrissey vooral bevrijd. De haat tegen de wereld in het algemeen en zijn voormalige bandleden in het bijzonder heeft plaats gemaakt voor optimisme. At Last I Am Born heet het laatste nummer. De vraag is nu hooguit: wat drijft de nieuwgeborene nu hij het leven zo lijkt toe te lachen.
VREEMDE GLADIOOL
Morrissey bewonderen was lang verdacht
Het optreden van Morrissey, maandag in Amsterdam, mag dan uitverkocht zijn, lange tijd moest Nederland niets hebben van de zanger van The Smiths. Door GIJSBERT KAMER
Er waren twee goede redenen om op 21 april 1984, de zaterdag voor Pasen, naar de Meervaart in Amsterdam-Osdorp af te reizen. Op het door het toen hippe muziektijdschrift Vinyl georganiseerde evenement Night of the Action waren twee Nederlandse debuten te beleven van bands waarvan het nodige verwacht kon worden. Allereerst was daar Nick Cave die moest bewijzen ook met zijn nieuwe band The Cavemen zijn mannetje te kunnen staan.
Maar Cave - ach, het was een aardig voorprogramma voor The Smiths, die gitaarband uit Manchester waarover de Britse muziekbladen, New Musical Express (NME) voorop, maar niet uitgeschreven raakten. Hun titelloze debuutalbum was net uit - en in Nederland zuinigjes ontvangen. Een paar weken na het optreden in de Meervaart zou hun vierde single Heaven Knows I'm Miserable Now verschijnen. Die mocht dan wel een lyrische Frits Spits tot grote promotor rekenen, maar verder moest men in Nederland niet veel van die Smiths hebben, vooral niet van die aanstellerig jodelende zanger met een bos gladiolen in zijn kontzak.
Het was immers 1984, de hoogtijdagen van de new wave. Sombere doemmuziek van Joy Division had toen wel zijn beste tijd gehad, het zwaar aangezette pathos van U2 en Simple Minds rukte op. Met als tegengas de overal opduikende garagebands uit vooral de Verenigde Staten.
De duivelse rock 'n' roll van The Cramps, Gun Club en ja, The Birthday Party: dát was hip. En voor wie dat te veel een herhaling van zetten uit de jaren zestig leek, was er altijd nog de vernieuwende elektronische dansmuziek van Cabaret Voltaire en New Order.
Prince moest zijn Purple Rain nog uitbrengen, hiphop bleef vooral in New York. En house, daar zouden we nog een kleine drie jaar op moeten wachten.
Een band als The Smiths, die in de klassieke rockbezetting speelde, maar dankzij die merkwaardige hoge vlakke zang van Morrissey een ongehoord geluid voortbracht, viel overal buiten. Ook in de Meervaart werd er door een deel van het publiek nogal lacherig over gedaan.
Waar in eigen land The Smiths zo ongeveer alle populariteitspolss won en de media zich haastten de klasse van de band met de Beatles te vergelijken, stelden de smaakmakers hier andere prioriteiten.
De recensies, vooral vol lof over Nick Cave, spraken over 'toon- en lusteloze vocalen van Morrissey' (NRC), Het Parool vond het 'eerlijk is eerlijk niet slecht' en ook op Trouw maakten The Smiths 'niet bijster veel indruk'. De Volkskrant, die daags na de show wel uitpakte met een interview met Morrissey, moest in elk geval toegeven dat 'de goede live reputatie' van de groep bevestigd werd.
Het was ook niet zo'n heel geweldige show in de Meervaart, daarvoor klonk Morrissey te weinig stemvast, maar het gaf je toen al het gevoel bij iets heel bijzonders te zijn geweest. The Smiths was zo'n band die je voor iedere single naar de platenzaak deed rennen (elke drie maanden was het raak), om gierend van het lachen de teksten uit te pluizen. Alleen de titels al: William, It Was Really Nothing, This Charming Man, Girlfriend In A Coma.
En natuurlijk dat machtige altijd twinkelende gitaarspel van Johnny Marr. Híj werd hier in Nederland ook het meest bewonderd. Die enkele keer dat je iets juichends over The Smiths hoorde of las, betrof het altijd zijn gitaarspel. Morrissey bewonderen was lang verdacht.
De elpees van The Smiths werden weliswaar steeds welwillender besproken, maar van hun inmiddels als meesterwerk beschouwde The Queen Is Dead (1986) ontbrak in de jaarlijstjes van de critici elk spoor.
The Smiths bleven ook maar weg uit Nederland. Tot 1987, toen ze een aanbod voor Pinkpop accepteerden. Ze kwamen uiteindelijk niet, het gerucht ging dat de overtuigd vegetarische Morrissey geen hamburgers op het terrein duldde. In werkelijkheid was de band al uit elkaar. Hun laatste show dateerde van februari 1987.
De solo-loopbaan van Morrissey duurt al een kleine twintig jaar, en naast een steeds groter wordend publiek heeft hij ook de critici hier voor zich gewonnen, lijkt het. Van de twee shows die hij in Nederland gaf, was de eerste, mei 1991 in het Utrechtse Vredenburg, de beste. In oktober 1999 in het Tilburgse 013 was het weerzien een grote teleurstelling. Morrissey straalde noch overtuiging noch plezier uit.
Lang zou hij ook niks meer laten horen, maar twee jaar geleden was daar ineens een sterk album, You Are The Quarry, gevolgd door een stel ijzersterke Britse concerten.
Morrissey zit goed in zijn vel, zo bleek ook vorige maand in Austin, Texas, waar hij zijn nieuwe album Ringleader Of The Tormentors presenteerde. Het woord komt niet in zijn vocabulaire voor, maar hij leek gelukkig. Live op het podium zingt hij krachtiger en met meer flair dan ooit. Het Smiths-nummer Still Ill klonk veel beter dan 22 jaar geleden in de Meervaart. En het nieuwe materiaal voldoet aan de verwachting: ook deze Morrisseyplaat is bij vlagen prachtig, maar zelfs het beste nummer is nog altijd minder goed dan het minste liedje dat hij met The Smiths opnam.
Dat werk zal hij nooit meer evenaren. Morrissey weet dat, maar lijkt er eindelijk vrede mee te hebben. Hij ontwijkt het Smiths-repertoire niet meer, en zal ook in Amsterdam de gebruikelijke vier Smiths-nummers in zijn set opnemen.
In de uitverkochte Heineken Music Hall zijn maandag meer mensen dan er opgeteld bij zijn drie vorige Nederlandse optredens waren, en ook in Nederland verkoopt hij meer platen dan ooit tevoren.
Los van zijn eigen kwaliteiten - hij ís beter in vorm dan tien jaar geleden - komt dat ook door al die talloze bands en artiesten die de afgelopen jaren hem en vooral The Smiths als hun grote inspirator hebben genoemd. Van Jeff Buckley en Oasis in 1994 tot aan de Magic Numbers en Arctic Monkeys nu, gold Morrissey als ongenaakbaar. Dat roept iedere keer weer interesse op bij een nieuwe generatie popliefhebbers, die zo op het spoor komen van platen als Meat is Murder en The Queen is Dead. Voor velen zal het concert van maandag een inhaalslag zijjn, maar het nieuwe werk van Morrissey is goed genoeg om de avond op louter nostalgie te doen drijven.
Op Ringleader Of The Tormentor klinkt Morrissey vooral bevrijd. De haat tegen de wereld in het algemeen en zijn voormalige bandleden in het bijzonder heeft plaats gemaakt voor optimisme. At Last I Am Born heet het laatste nummer. De vraag is nu hooguit: wat drijft de nieuwgeborene nu hij het leven zo lijkt toe te lachen.
B
Bluebirds
Guest
> There will be a live webcast of the Moz-gig in Amsterdam next Monday.
> www.heinekenmusichall.nl
BOLLOCKS!! Coming all the way from Wales and I could've watched it on the net!!!
> www.heinekenmusichall.nl
BOLLOCKS!! Coming all the way from Wales and I could've watched it on the net!!!
J
Jose
Guest
Re: This is in De Volkskrant
Dank u, dank u! Je krijgt maandag een biertje van me!
Dank u, dank u! Je krijgt maandag een biertje van me!
J
Johan de Witt
Guest
Re: This is in De Volkskrant
Heb je dat allemaal overgetypt?
> Op Ringleader Of The Tormentor klinkt Morrissey vooral bevrijd. De haat
> tegen de wereld in het algemeen en zijn voormalige bandleden in het
> bijzonder heeft plaats gemaakt voor optimisme. At Last I Am Born heet het
> laatste nummer. De vraag is nu hooguit: wat drijft de nieuwgeborene nu hij
> het leven zo lijkt toe te lachen.
Dat is de recensie van ROTT, wel wat mager, vind ik. Voor de rest wel een leuk artikel. Iemand verder nog recensies gelezen? NRC komt morgen met een artikel/profiel over Moz.
Heb je dat allemaal overgetypt?
> Op Ringleader Of The Tormentor klinkt Morrissey vooral bevrijd. De haat
> tegen de wereld in het algemeen en zijn voormalige bandleden in het
> bijzonder heeft plaats gemaakt voor optimisme. At Last I Am Born heet het
> laatste nummer. De vraag is nu hooguit: wat drijft de nieuwgeborene nu hij
> het leven zo lijkt toe te lachen.
Dat is de recensie van ROTT, wel wat mager, vind ik. Voor de rest wel een leuk artikel. Iemand verder nog recensies gelezen? NRC komt morgen met een artikel/profiel over Moz.
J
Jim moir
Guest
> BOLLOCKS!! Coming all the way from Wales and I could've watched it on the
> net!!!
Nah way man, seeing the man in the flesh is the best part. The whole live experiance haha!
> net!!!
Nah way man, seeing the man in the flesh is the best part. The whole live experiance haha!
J
Jose
Guest
Re: This is in De Volkskrant
Alleen gisteren in de Metro een recensie met als kop: Shakespeareaans drama.
De recensent had wel eerst zijn "facts straight" moeten hebben, hij schreef dat de hoogtijdagen van The Smiths van 1982-1987 waren (1982??) en Moz tegenwoordig in Los Angeles woont.
Hij vond ROTT de "parel op de kroon van Queen Morrissey".
Alleen gisteren in de Metro een recensie met als kop: Shakespeareaans drama.
De recensent had wel eerst zijn "facts straight" moeten hebben, hij schreef dat de hoogtijdagen van The Smiths van 1982-1987 waren (1982??) en Moz tegenwoordig in Los Angeles woont.
Hij vond ROTT de "parel op de kroon van Queen Morrissey".
Z
Zsa Zsa Gabor, what's my life for ?
Guest
> BOLLOCKS!! Coming all the way from Wales and I could've watched it on the
> net!!!
well you could be watching frozen frames, interrupted sound, failure to connect, buffering, etc. You will be better of watching the real thing with loud and -given the system in the Heinken music hall- perfect sound!
> net!!!
well you could be watching frozen frames, interrupted sound, failure to connect, buffering, etc. You will be better of watching the real thing with loud and -given the system in the Heinken music hall- perfect sound!
P
patske
Guest
Re: This is in De Volkskrant
Uit de Focus Knack (Belgisch Magazine)
Morrissey ****
RINGLEADER OF THE TORMENTORS
ATTACK RECORDS
Na zich, ziek van de muziekbizz, zeven jaar in de woestijn te hebben teruggetrokken, maakte Morrissey in 2004 een onverwacht spetterende comeback met You Are The Quarry. Hij had zijn Engeland, waarmee hij een haat-liefdeverhouding heeft, moeten ruilen voor Los Angeles om die plaat te kunnen baren. Ringleader Of The Tormentors staat alweer in het teken van een zelf opgelegde verbanning. Op de vlucht voor het politieke klimaat in Amerika emigreerde Moz naar Rome. Voor de productie trok hij Tony Visconti aan, David Bowies vroegere rechterhand met Italiaanse roots. In een ver verleden stond Visconti ook aan de zijde van Marc 'T-Rex' Bolan, een van de grote helden van Morrissey. Dat levert een subtiele verwijzing naar T-Rex op, in de vorm van de intro van In The Future When All's Well: ronkende gitaren die het gezelschap krijgen van een wulpse bas. Als architect van de glamrock speelt Visconti de potige groep die Morrissey rond zich heeft verzameld uit - de gitaristen krijgen alle ruimte - en drapeert hij op de koop toe weelderige arrangementen over die stevige basis. Hij is inventief in zijn detailzucht en deinst er niet voor terug om de scherpe rocker I Just Want To See The Boy Happy een trompetsolo mee te geven. Tot drie keer toe wordt een kinderkoor geëngageerd, het meeste effect sorteert het met de herhaalde slogan 'there is no such thing in life as normal'' in The Youngest Was The Most Loved. De grootste krachttoer is opener I Will See You In Far Off Places, dat een flamencofundament heeft, iets wat de power van het nummer enkel ten goede komt. Een Spaanse gitaar duikt ook op in afsluiter At Last I Am Born, naast een surfgitaar, een marsritme en een orkest in vol ornaat. Alle registers gaan open in Life Is A Pigsty en Dear God, Please Help Me, grootse en emotionele ballads in de traditie van Smiths-klassieker I Know It's Over. Tot de textuur van Dear God, Please Help Me droeg Ennio Morricone bij. De opnames vonden namelijk plaats in de oude studio van de soundtrackmeester, die zich in de catacomben van een 17e-eeuwse kerk bevindt. De perfecte setting voor de psalm die Dear God, Please Help Me in wezen is. De Brit vertelt hoe hij door de straten van Rome wandelt en zich voor het eerst in zijn leven naar buiten in plaats van naar binnen keert. De onbeschaamd expliciete regel 'there are explosive kegs between my legs', zeer ongewoon voor Morrissey, bewijst dat de zanger in deze romantische omgeving zijn grote liefde heeft gevonden. Hij voelt zich bevrijd. 'I entered nothing/and nothing entered me/'til you came/with the key', verwoordt hij het treffend mooi in You Have Killed Me. Om de aanhangers van zijn donkere gedachten en zijn al even zwarte humor gerust te stellen: ondanks alles blíjft Moz een misantroop. De dood houdt de man die stilaan de 50 nadert enorm bezig, zo blijkt uit een derde van de nummers. Al trapt Life Is A Pigsty af met de zinsnede 'it's the same old SOS' - zo kennen we hem weer - is het au fond een pure liefdesverklaring. Net zo To Me You Are A Work Of Art, al luidt het ook daar: 'I see the world, it makes me puke'. Ringleader Of The Tormentors is, kortom, vintage Morrissey, met de verheffende pracht die ook het beste van The Smiths sierde. Het is een van zijn meeste indringende soloplaten. Die enkele songs die niét persoonlijk zijn - de morbide verhaaltjes The Youngest Was The Most Loved en The Father Who Must Be Killed - vallen in vergelijking met de rest tekstueel wat mager uit. Die mindere momenten niet te na gesproken, geeft deze cd je een energieboost van heb ik je daar. Hij is nog een pak opwindender dan het nochtans al tamelijk straffe You Are The Quarry. Morrissey zal hiermee zijn trouwe fans een brede glimlach op het gelaat toveren.
Peter Van Dyck
Uit de Focus Knack (Belgisch Magazine)
Morrissey ****
RINGLEADER OF THE TORMENTORS
ATTACK RECORDS
Na zich, ziek van de muziekbizz, zeven jaar in de woestijn te hebben teruggetrokken, maakte Morrissey in 2004 een onverwacht spetterende comeback met You Are The Quarry. Hij had zijn Engeland, waarmee hij een haat-liefdeverhouding heeft, moeten ruilen voor Los Angeles om die plaat te kunnen baren. Ringleader Of The Tormentors staat alweer in het teken van een zelf opgelegde verbanning. Op de vlucht voor het politieke klimaat in Amerika emigreerde Moz naar Rome. Voor de productie trok hij Tony Visconti aan, David Bowies vroegere rechterhand met Italiaanse roots. In een ver verleden stond Visconti ook aan de zijde van Marc 'T-Rex' Bolan, een van de grote helden van Morrissey. Dat levert een subtiele verwijzing naar T-Rex op, in de vorm van de intro van In The Future When All's Well: ronkende gitaren die het gezelschap krijgen van een wulpse bas. Als architect van de glamrock speelt Visconti de potige groep die Morrissey rond zich heeft verzameld uit - de gitaristen krijgen alle ruimte - en drapeert hij op de koop toe weelderige arrangementen over die stevige basis. Hij is inventief in zijn detailzucht en deinst er niet voor terug om de scherpe rocker I Just Want To See The Boy Happy een trompetsolo mee te geven. Tot drie keer toe wordt een kinderkoor geëngageerd, het meeste effect sorteert het met de herhaalde slogan 'there is no such thing in life as normal'' in The Youngest Was The Most Loved. De grootste krachttoer is opener I Will See You In Far Off Places, dat een flamencofundament heeft, iets wat de power van het nummer enkel ten goede komt. Een Spaanse gitaar duikt ook op in afsluiter At Last I Am Born, naast een surfgitaar, een marsritme en een orkest in vol ornaat. Alle registers gaan open in Life Is A Pigsty en Dear God, Please Help Me, grootse en emotionele ballads in de traditie van Smiths-klassieker I Know It's Over. Tot de textuur van Dear God, Please Help Me droeg Ennio Morricone bij. De opnames vonden namelijk plaats in de oude studio van de soundtrackmeester, die zich in de catacomben van een 17e-eeuwse kerk bevindt. De perfecte setting voor de psalm die Dear God, Please Help Me in wezen is. De Brit vertelt hoe hij door de straten van Rome wandelt en zich voor het eerst in zijn leven naar buiten in plaats van naar binnen keert. De onbeschaamd expliciete regel 'there are explosive kegs between my legs', zeer ongewoon voor Morrissey, bewijst dat de zanger in deze romantische omgeving zijn grote liefde heeft gevonden. Hij voelt zich bevrijd. 'I entered nothing/and nothing entered me/'til you came/with the key', verwoordt hij het treffend mooi in You Have Killed Me. Om de aanhangers van zijn donkere gedachten en zijn al even zwarte humor gerust te stellen: ondanks alles blíjft Moz een misantroop. De dood houdt de man die stilaan de 50 nadert enorm bezig, zo blijkt uit een derde van de nummers. Al trapt Life Is A Pigsty af met de zinsnede 'it's the same old SOS' - zo kennen we hem weer - is het au fond een pure liefdesverklaring. Net zo To Me You Are A Work Of Art, al luidt het ook daar: 'I see the world, it makes me puke'. Ringleader Of The Tormentors is, kortom, vintage Morrissey, met de verheffende pracht die ook het beste van The Smiths sierde. Het is een van zijn meeste indringende soloplaten. Die enkele songs die niét persoonlijk zijn - de morbide verhaaltjes The Youngest Was The Most Loved en The Father Who Must Be Killed - vallen in vergelijking met de rest tekstueel wat mager uit. Die mindere momenten niet te na gesproken, geeft deze cd je een energieboost van heb ik je daar. Hij is nog een pak opwindender dan het nochtans al tamelijk straffe You Are The Quarry. Morrissey zal hiermee zijn trouwe fans een brede glimlach op het gelaat toveren.
Peter Van Dyck
J
Johan de Witt
Guest
Re: Focus Knack
> Uit de Focus Knack (Belgisch Magazine)
Dank je, de beste Nederlandstalige recensie die ik tot dusver van ROTT heb gelezen!
> Uit de Focus Knack (Belgisch Magazine)
Dank je, de beste Nederlandstalige recensie die ik tot dusver van ROTT heb gelezen!
B
Bluebirds
Guest
> well you could be watching frozen frames, interrupted sound, failure to
> connect, buffering, etc. You will be better of watching the real thing
> with loud and -given the system in the Heinken music hall- perfect sound!
Is the sound that good? I've heard its the best acoustics in Europe. I was only joking on the above comment by the way!!!
Anyway heres my oppurtunity to ask who else is making a weekend of it?
I'm staying in the Hotel Doria (off Dam Sq by the monument) as it has a pizza restaurant downstairs!! And telly. So not much need to go out
Probably be hanging round the red light district the first night, though I'd prefer to go to round by the Leidseplein (however my two mates haven't been for a while so will want to see all the "attractions" round the RL district.)
Going to see Ajax play on the Sunday. Moz and the aftershow (hopefully???) on the Monday and a day to kill on the Tuesday (flights not till 10 at night!)
So anyone fancy meeting up and discussing Morrissey whilst getting stoned... try one of those sports bar/ coffee shop places on Sunday for the Man U vs Arsenal game. And NOT the Grasshopper! We'' be wearing Ajax scarves but our accent should be obvious!
And Jim.... where is your stick?
> connect, buffering, etc. You will be better of watching the real thing
> with loud and -given the system in the Heinken music hall- perfect sound!
Is the sound that good? I've heard its the best acoustics in Europe. I was only joking on the above comment by the way!!!
Anyway heres my oppurtunity to ask who else is making a weekend of it?
I'm staying in the Hotel Doria (off Dam Sq by the monument) as it has a pizza restaurant downstairs!! And telly. So not much need to go out
Probably be hanging round the red light district the first night, though I'd prefer to go to round by the Leidseplein (however my two mates haven't been for a while so will want to see all the "attractions" round the RL district.)
Going to see Ajax play on the Sunday. Moz and the aftershow (hopefully???) on the Monday and a day to kill on the Tuesday (flights not till 10 at night!)
So anyone fancy meeting up and discussing Morrissey whilst getting stoned... try one of those sports bar/ coffee shop places on Sunday for the Man U vs Arsenal game. And NOT the Grasshopper! We'' be wearing Ajax scarves but our accent should be obvious!
And Jim.... where is your stick?
J
Jose
Guest
Re: Focus Knack
http://www.metropoint.com/ftp/20060405_Amsterdam.pdf
voor de Metro-recensie... (pagina 10)
http://www.metropoint.com/ftp/20060405_Amsterdam.pdf
voor de Metro-recensie... (pagina 10)
T
The_Lord
Guest
Is there any way of recording a stream like this?
P
patske
Guest
Re: Focus Knack
Ik heb die van You Are the Quarry ook terug gevonden..
DE SMID EN ZIJN ZWAARD. Na zeven jaar stilte heeft Morrissey eindelijk weer een vlijmscherp album uit.
YOU ARE THE QUARRY
(Attack Records/Sanctuary)
(lees het interview met Morrissey in het volgende nummer)
Morrissey ****
Zijn vorige album Maladjusted botste zeven jaar geleden op pijnlijke onverschilligheid. Het was toen bon ton om te zeggen dat Morrissey tot op de draad versleten was. Verstoken van platencontract en respect, vluchtte de prins van de duisternis naar het zonnige Los Angeles, waar hij zich meer met dierenrechten dan met muziek inliet. Eén blik op de songtitels van zijn comeback-album - I Have Forgiven Jesus, The World Is Full Of Crashing Bores - volstaat om te beseffen hoe verschrikkelijk we zijn scherpzinnigheid hebben gemist.
Er mag intussen wat grijs in bakkebaarden en kuif sluimeren, Morrissey is nauwelijks veranderd. Hij blijft zich een alien voelen in deze wereld, zonder deksel dat op zijn potje past. Laat je echter niet vangen, want in bekentenissen als: 'the woman of my dreams/there never was one' (uit I'm Not Sorry) schuilt een dubbele bodem. De Brit lijkt zich in zelfbeklag te wentelen in The World Is Full Of Crashing Bores, maar bijt op het einde van zich af. In You Know I Couldn't Last, over de zware last van de faam, hekelt hij zijn eigen reputatie en bedankt hij iedereen die hem afviel. Het klinkt als een overwinning. Geregeld slaat Morrissey met de ene hand en zalft hij met de andere. America Is Not The World gaat over de relatie met zijn nieuwe thuis, 'where the president is never black, female or gay'. Hij en Amerika, ze hebben elkaar weinig te bieden, en toch verklaart hij het zijn liefde. Uiteraard krijgt Bush ervan langs ('a humourless smile/with no warmth within/greets the world'), maar ook Blair ('the English are sick to death of Labour').
De kwikzilveren melodieën, de dartele subtiliteit in de gitaren en de falsetstem brengen zo nu en dan The Smiths in herinnering. Wellicht geen toeval, want dit is de eerste soloplaat die mét groep werd opgenomen. De fond is energiek, maar zelfs op de felste momenten (Irish Blood, English Heart, How Can Anybody Possibly Know How I Feel) wordt niet meedogenloos ten aanval getrokken. Nochtans engageerde de popcrooner net Jerry Finn, bekend van punkbands als AFI en Blink 182, als producer. Het dient gezegd: zijn vrij moderne en volle geluid biedt de eloquente woordenvloed een vrijgeleide. Soms mogen de keyboards van Roger Manning (ex-Jellyfish) een breed tapijt weven, wat een enkele keer, in Come Back To Camden, tot een overdosis pathos leidt. You Are The Quarry oogt fris, maar is ontegensprekelijk 100 % Morrissey. Blij dat hij terug is. Peter Van Dyck
Peter Van Dyck
Ik heb die van You Are the Quarry ook terug gevonden..
DE SMID EN ZIJN ZWAARD. Na zeven jaar stilte heeft Morrissey eindelijk weer een vlijmscherp album uit.
YOU ARE THE QUARRY
(Attack Records/Sanctuary)
(lees het interview met Morrissey in het volgende nummer)
Morrissey ****
Zijn vorige album Maladjusted botste zeven jaar geleden op pijnlijke onverschilligheid. Het was toen bon ton om te zeggen dat Morrissey tot op de draad versleten was. Verstoken van platencontract en respect, vluchtte de prins van de duisternis naar het zonnige Los Angeles, waar hij zich meer met dierenrechten dan met muziek inliet. Eén blik op de songtitels van zijn comeback-album - I Have Forgiven Jesus, The World Is Full Of Crashing Bores - volstaat om te beseffen hoe verschrikkelijk we zijn scherpzinnigheid hebben gemist.
Er mag intussen wat grijs in bakkebaarden en kuif sluimeren, Morrissey is nauwelijks veranderd. Hij blijft zich een alien voelen in deze wereld, zonder deksel dat op zijn potje past. Laat je echter niet vangen, want in bekentenissen als: 'the woman of my dreams/there never was one' (uit I'm Not Sorry) schuilt een dubbele bodem. De Brit lijkt zich in zelfbeklag te wentelen in The World Is Full Of Crashing Bores, maar bijt op het einde van zich af. In You Know I Couldn't Last, over de zware last van de faam, hekelt hij zijn eigen reputatie en bedankt hij iedereen die hem afviel. Het klinkt als een overwinning. Geregeld slaat Morrissey met de ene hand en zalft hij met de andere. America Is Not The World gaat over de relatie met zijn nieuwe thuis, 'where the president is never black, female or gay'. Hij en Amerika, ze hebben elkaar weinig te bieden, en toch verklaart hij het zijn liefde. Uiteraard krijgt Bush ervan langs ('a humourless smile/with no warmth within/greets the world'), maar ook Blair ('the English are sick to death of Labour').
De kwikzilveren melodieën, de dartele subtiliteit in de gitaren en de falsetstem brengen zo nu en dan The Smiths in herinnering. Wellicht geen toeval, want dit is de eerste soloplaat die mét groep werd opgenomen. De fond is energiek, maar zelfs op de felste momenten (Irish Blood, English Heart, How Can Anybody Possibly Know How I Feel) wordt niet meedogenloos ten aanval getrokken. Nochtans engageerde de popcrooner net Jerry Finn, bekend van punkbands als AFI en Blink 182, als producer. Het dient gezegd: zijn vrij moderne en volle geluid biedt de eloquente woordenvloed een vrijgeleide. Soms mogen de keyboards van Roger Manning (ex-Jellyfish) een breed tapijt weven, wat een enkele keer, in Come Back To Camden, tot een overdosis pathos leidt. You Are The Quarry oogt fris, maar is ontegensprekelijk 100 % Morrissey. Blij dat hij terug is. Peter Van Dyck
Peter Van Dyck
T
triggerFit
Guest
Re: This is in De Volkskrant
Hmm.... zit toevallig hier een foto van de goede man bij?
want erhm.. dan koop ik hem wel! haha
Hmm.... zit toevallig hier een foto van de goede man bij?
want erhm.. dan koop ik hem wel! haha
J
Johan de Witt
Guest
Re: This is in De Volkskrant
> Hmm.... zit toevallig hier een foto van de goede man bij?
> want erhm.. dan koop ik hem wel! haha
Ja, een hele grote, van 21 april 1984!
> Hmm.... zit toevallig hier een foto van de goede man bij?
> want erhm.. dan koop ik hem wel! haha
Ja, een hele grote, van 21 april 1984!
Similar threads
- Morrissey_Boro
- General Discussion archive 2006 (read-only)
