| View Thread | Return to Index | Read Prev Msg | Read Next Msg |

Tilburg, Netherlands (Oct. 22, 1999)

Volkskrant-artikel (only in Dutch, sorry)

Posted By: Hanneke <[email protected]>
Date: Thursday, Oct. 28 1999, at 2:16 p.m.

Volkskrant (door Gijsbert Kramer), 25/10/1999

Morrissey maakt blij en stelt teleur

Erg ver zat hij er niet naast, tien jaar geleden toen hij onder de titel The last of the famous international playboys een van zijn sterkste solosingles uitbracht. Morrissey, zanger van de beste Britse popgroep van de jaren tachtig The Smiths, is in ieder geval de laatste Britse songschrijver wiens liedjes werkelijk iets betekend hebben in het leven van duizenden adolescenten, opgegroeid in de muzikaal zo grauwe jaren tachtig.
Wie het verschijnen van de reeks superieure The Smiths-singles en het magistrale album The Queen is Dead (1986) heeft meegemaakt, weet dat het daarna in de Britpop nooit meer hetzelfde is geworden. Oasis, Blur, Radiohead? Leuk, opwindend en meeslepend, maar The Smiths waren meer dan dat.
Ijzersterke melodieën schrijven is één ding, er tekstregels bij verzinnen die de luisteraar nooit meer kwijtraakt, is een ander. Dat Morrissey, die sinds 1987 solo gaat, altijd de moeite waard is gebleven, zit ‘m louter daarin dat er op ieder plaat, ook al is die muzikaal nog zo oninteressant, altijd regels te vinden zijn waar een Noel Gallagher of een Thom Yorke alleen maar van kunnen dromen.
Daarom is het zo jammer dat er de laatste paar jaar zo weinig van de vroege veertiger vernomen is. En er ook niet veel meer te verwachten valt. Want op basis van wat er vrijdag tijdens Morrissey’s eerste Nederlandse show in ruim acht jaar te aanschouwen viel, moet zelfs de grootste Morrissey-discipel wel vaststellen dat de koek op is.
Zijn selectie in Tilburg was op z’n minst opmerkelijk. Vroege b-kantjes (Hairdresser on fire), onbeduidende albumtracks (Break up the family) en, hoera, een enkel Smiths-nummer (Is it really so strange, Meat is murder). Op papier reuze aardig maar ai, die uitvoering.
Morrissey laat zich al jaren begeleiden door een stel huurlingen waarvoor het woord sessiemuzikant te veel eer is. Vooral wanneer een van de gitaristen tijdens een Smiths nummer doet alsof hij de onvolprezen Johnny Marr zelf is, wreekt zich dat. Maar ook in Morrissey’s solorepertoire schoot het viertal hopeloos tekort.
En de bard zelf? Die gaf zich geen enkele keer volledig. Hij zong alsof hij zijn stem wilde sparen, en articuleerde alsof hij elke interesse in zijn eigen teksten verloren had. Te zien viel er ook al zo weinig, want het podium van het volle Tilburgse 013 was zodanig uitgelicht dat er van ’s mans gelaat nooit meer dan een glimp te zien was. Het leek alsof hij zich schaamde voor zijn voorkomen. Maar iemand die regels schrijft als ‘Last night I dreamt somebody loved me. No hope, no harm, just another false alarm’ verdient levenslange eerbied.
Het waren de laatste regels in een kort optreden, dat zwaar teleurstellend was, maar waar iedereen toch blij vandaan naar huis ging. Zo ongeveer als fans van Elvis zich gevoeld moeten hebben toen ze hun held in zijn nadagen op een podium in Las Vegas zagen rondzwalken.
En hulde aan 013 waar urenlang kon worden doorgedanst op de complete Smiths- en Morrisseycatalogus. Zelden zo’n leuk staaltje karaoke meegemaakt. En de ideale afsluiting van een nostalgisch avondje uit.

Messages in This Thread

| View Thread | Return to Index | Read Prev Msg | Read Next Msg |

Tilburg, Netherlands (Oct. 22, 1999) is maintained by David T. with WebBBS 3.21.